Politieke onkunde werkt averechts

We hebben half maart mogen stemmen en de politieke versnippering is enorm. Het resultaat van de verkiezingen is veel kleinere partijen die zich richten op een beperkt aantal dossiers en geen partij die er getalsmatig boven uitsteekt. Het vormen van een meerderheidskabinet lijkt hierdoor een bijna onmogelijke zaak.

De vrijheid van meningsuiting is in onze democratie een groot goed, maar een herziening van ons politieke bestel lijkt gerechtvaardigd. Verwacht mag worden van partijen in de Tweede Kamer dat zij een afgewogen mening naar voren brengen in de discussies. De realiteit leert dat dit om verschillende redenen vaak niet gebeurt.

Er zijn partijen die zich profileren op slechts enkele dossiers en hun stem in andere discussies gebruiken als wisselgeld om steun te kopen voor hun speerpunten. Ook het verstand van zaken ontbreekt veelal. Dat is niet raar, want een kleine partij kan de dossiers over minder mensen spreiden en heeft minder ondersteunend kader.

Daarnaast zijn er gedurende een regeerperiode Tweede Kamerleden die uit hun partij stappen en als eenmansfractie verdergaan. Daarmee verzwakken zij hun oorspronkelijke partij en doorgaans vertonen zij zwalkend stemgedrag.

Een oplossing voor deze politieke impasse is het invoeren van een tweepartijenstelsel zoals in de Verenigde Staten. Daarmee worden de keuzemogelijkheden wel weer erg beperkt.

Een mooie tussenoplossing lijkt mij het invoeren van een kiesdrempel. Dit kan in de vorm van een minimumaantal stemmen, maar kan ook worden gekoppeld aan het aantal contributie betalende leden. Dit gaat de vorming van activistische splintergroeperingen tegen.

Verder dienen uit hun partij tredende Kamerleden hun zetel weer bij de partij in te leveren met uitzondering van degenen die met voorkeurstemmen zijn gekozen. Ook in een democratie is er behoefte aan een sterke leiding die de richting aangeeft. Oeverloos debatteren en besluiteloosheid brengen ons uiteindelijk nergens.