Boer ziet uitdaging in fokken Jersey stieren

Tweehonderd palen heeft veehouder Jacob Beeker in zijn nieuwe land geslagen. Honderden zijn er nog te gaan. Omdat de vorige eigenaar zijn dieren jaarrond opstalde, is er geen afrastering of hek op de 35 hectare van Landgoed Eyckenstein in Maartensdijk te vinden, die Beeker nu tot zijn beschikking heeft. 'Met dit soort klussen ben ik bezig. Alle prioriteit is gericht op het zo snel mogelijk hier krijgen van onze stieren.'

Jerseystieren wel te verstaan. Deze reis begon zeven jaar geleden. Beeker had altijd al boer willen worden, had zelfs de landbouwschool gedaan, maar er was geen bedrijf thuis dat hij kon overnemen. De IT-wereld waarin hij werkte, beviel hem steeds minder en het boerenleven bleef trekken. Tijdens zijn stage was hij in contact gekomen met Remeker, bekend om zijn Jersey-zuivel.

'Het is een topbedrijf op alle vlakken. Dat betekent dat ze ook top van de top stiertjes hebben, maar het gekke is dat die naar de destructie gingen. Dat vond ik niet kunnen.'

Opschalen

Beeker nam twee stiertjes en liet ze slachten. Oud konden ze niet worden, want hij had geen land, maar alles is beter dan weggooien, dacht hij. Naast zijn kantoorbaan begon hij op te schalen. Bij zorgboerderijen vond hij kleine percelen, zodat hij zijn stiertjes zes maanden oud kon laten worden. Later kon hij op Landgoed Vollenhoven in De Bilt 22 hectare pachten.

'Dat gaf een flinke zet in de goede richting. Hierdoor hadden we meer omvang, konden we meer dieren langer houden, zelf hooien et cetera.'

Streekmarkten

Het Utrechts Landschap volgde met 15 hectare, die de ondernemer mocht pachten. Ondertussen stond hij met zijn vrouw Linda met het vlees op streekmarkten. Hij vond zeven biologische winkels die zijn vlees wilden verkopen.

Toch was de situatie nog niet ideaal. De ondernemer woonde met zijn gezin in een huurhuis in Soesterberg. Een eigen boerderij met land werd het volgende doel.

Farmfunding

Ze startten een farmfundingproject, waarbij zestig particuliere investeerders een kwart van het benodigde kapitaal bijeenbrachten. Eén particulier nam een ander kwart voor zijn rekening. De bank wilde 25 procent financieren en het Nationaal Groenfonds de rest.

'Het heeft veel tijd en moeite gekost om alle partijen op één lijn te krijgen, maar het resultaat is gaaf', zegt Beeker. Onlangs verhuisde het gezin naar de pachtboerderij in Maartensdijk.

Uitdaging

'Jerseyvlees moet je eten met het raam dicht, anders waait het van je bord', was een zin die Beeker menigmaal heeft gehoord. 'Het is niet voor niets dat niemand zich aan Jerseyvlees durft te wagen. Jerseystiertjes zijn klein en groeien langzaam. Voor de mesterij komen ze niet in aanmerking, want ze halen het startgewicht niet. De groei is de bottleneck.' Hijzelf durfde de uitdaging wel aan.

De veehouder heeft drie leveranciers. De jonge stierkalveren worden gespeend door pleegzoogkoeien. Na drie tot vier maanden speent hij ze af. Daarna moeten ze het doen met het gras in het land. Alleen in de herfst en winter voert hij bij. Ze krijgen een biologische kruidenmix voor hun weerstand en geplette granen om de groei erin te houden. Na twee tot tweeënhalf jaar zijn ze op het slachtgewicht: 195 kilo.

Heel laten

Beeker onthoornt en castreert zijn stieren niet. 'Ik wil mijn dieren heel laten. Dat ik er daarom één of twee per jaar onder de tweejarige leeftijd moet laten slachten omdat ze te wild zijn, accepteer ik.'

Uiteindelijk wil de ondernemer 180 stiertjes en 10 zoogkoeien houden, omschakelen naar biologisch en zelfvoorzienend zijn in het voer.

Zomertarwe

Meteen na de sleuteloverdracht heeft de veehouder 11 hectare zomertarwe ingezaaid. 'Hoe meer we zelf kunnen produceren, hoe beter. We willen zo dicht mogelijk bij de natuur werken. Dat geeft ons product meerwaarde en daar willen mensen voor betalen.'

Dat consumenten gemiddeld 22 euro voor een kilo Jerseyvlees willen betalen, blijkt. Afgelopen twee jaar is de vraag continu hoger geweest dan Beeker kon bieden.

Geen korting

'Als je de afzet op orde hebt, komt de rest ook wel. Als producent moet je keihard voor je prijs staan. Korting kan ik niet geven, want dat kan niet uit. Als mensen het er niet voor over hebben, dan eet ik het zelf wel op, zeg ik altijd.'

Daarvoor zit de veehouder in de goede contreien. 'Midden-Nederland is een dichtbevolkt gebied. De stad Utrecht ligt maar 4 kilometer van waar ik mijn stieren weid. Lokaal geproduceerd voedsel is de trend. En hier is koopkracht. Dat is nog wel het belangrijkste. In Oost-Groningen zou ik het moeilijker hebben met de afzet.'