Miranda Ottink: 'Ik wil dat het leven doorgaat'

Het was op een zaterdag in november, 2013. 's Ochtends hadden Willy en Miranda Ottink samen gemolken, zoals iedere ochtend, want juist het samenwerken op hun eigen melkveebedrijf was iets waar ze beiden veel plezier aan beleefden. Daarna had het echtpaar met hun drie kinderen ontbeten. Ze waren lang aan tafel blijven napraten. Willy Ottink had zelfs nog met zijn zoontjes in de keuken gevoetbald. Om half twaalf ging de boer zijn koeien voeren, maar hij kwam nooit meer terug.

Nu, drie jaar later aan diezelfde keukentafel, vertelt Miranda Ottink: 'De eerste vraag die mijn oudste zoontje stelde toen hij had gehoord dat zijn vader was overleden, was: hoe moet het nu verder met het bedrijf? Robin, toen elf jaar, is bezeten van het bedrijf. Maar ik kon geen beslissingen nemen in zo'n moeilijke situatie', kijkt ze terug.

Alleen

'Samen met Willy was het hebben van een melkveebedrijf leuk, maar zou ik het alleen ook nog leuk vinden? Ik kwam oorspronkelijk niet uit de agrarische sector. Ik besloot het een jaar aan te zien. Je kunt maar één keer verkopen. Ik ben blij dat ik die tijd heb genomen.'

Iedereen stond voor het gezin klaar: buren, vrienden, familie, erfbetreders en de vaste zaterdaghulp Niek. AB nam de bedrijfsvoering op zich, al bleef de onderneemster zelf ook melken. 'Ik moest naar buiten.' Ze leerde en leerde, van een koe met uierontsteking tot het omgaan met het managementprogramma.

Eerste jaar

'Het eerste jaar heb ik me vooral gefocust op mijn gezin. Buiten draaide het wel, maar ik moest goed voor mezelf zorgen, zodat ik ervoor de kinderen kon zijn. Mijn omgeving heeft nooit gezegd of het niet beter was dat ik ermee zou stoppen. Ze dachten allemaal: Miranda redt het wel, zij is optimistisch. Zelf heb ik vaak gedacht: ik zet een bord in de tuin, ik trek het niet, maar voor Robin heb ik doorgezet.'

Na een jaar nam Ottink meer taken op zich. Een andere AB'er kwam het bedrijf fulltime versterken, met wie het meteen goed klikte. 'Ik dacht dat ik het allemaal wel alleen kon, maar het werd heel zwaar. Zo snapte ik niets van de theorie achter 'koeien in de wei'.'

Haar broer werkt nu nog bijna iedere vrijdag en regelmatig in de vakanties op de boerderij. Met de financiën, de bedrijfsvoering en op het morele vlak heeft ze veel hulp van een neef, die een varkensbedrijf heeft. 'We bellen elke dag. Hij heeft me erdoorheen getrokken.' Binnenkort gaat de onderneemster voor het eerst alleen naar de bank.

Eigen weg

De melkveehoudster kon niet de weg van haar overleden echtgenoot blijven volgen. 'Willy deed bijna alles zelf. Ik heb het bedrijf zo ingericht dat het mij past. Wat vind ik belangrijk, wat kan ik aan? Dat is voor mij de belangrijkste richtingaanwijzer. Dat geeft me veel rust.'

Zo zijn enkele aanpassingen gedaan. Er hangen camera's in de afkalfhokken en de koeien hebben stappentellers. Er is een kantine gebouwd en de te kleine melktank is vervangen door een grotere silotank. Het machinepark is behoorlijk uitgedund. Nu doet de loonwerker bijna alles. Zelf rijdt Ottink ook nog graag met de schudder.

Nieuwe vriend

In de tussentijd liep de onderneemster tegen haar huidige vriend aan. 'Dat overkomt je. Eerst dacht ik: kan en mag dit wel, maar ik kreeg alleen maar positieve reacties. Bij hem kan ik ook mijn verdriet kwijt.' Ondanks dat hij geen agrarische achtergrond heeft, helpt hij inmiddels met veel klussen.

Nu, ruim drie jaar later, heeft Ottink haar gezin en bedrijf weer redelijk op de rit. Het bedrijf draait goed en, misschien wel het belangrijkste, ze heeft tijd voor zichzelf en kan er zijn voor haar kinderen. 'We leven niet te ver vooruit, maar zorgen er wel voor dat we niet achteropraken. Ik ben er trots op wat we hebben bereikt en ik weet dat Willy ook trots zou zijn. Kon hij maar even komen kijken. Misschien doet hij dat wel, vanaf boven.'

• Lees meer hierover deze zaterdag in Nieuwe Oogst