'Politici verschuilen zich achter fractiediscipline'

Er zijn al veel analyses gemaakt van de mogelijke oorzaken van deze afkeer. Het vooraf uitsluiten van samenwerking met bepaalde partijen is er daar een van. Dat lijkt me vooral strategisch niet slim. Het verzwakt de onderhandelingspositie. Juist BBB verslikte zich hier bijna in door een samenwerking met minister-president Mark Rutte uit te sluiten.

Een andere vaak genoemde irritatie is de versplintering van de partijen, doordat politici uit een partij stappen, maar hun zetel vasthouden. Dat lijkt me eenvoudig op te lossen door vast te leggen dat alleen opstappende politici met voldoende voorkeursstemmen hun zetel mee kunnen nemen.

In het verlengde hiervan ligt het uitsluiten van een partij die slechts één of twee zetels weet te behalen. Te veel van dit soort kleine partijen maken het vormen van een coalitie best lastig. Het invoeren van een kiesdrempel van drie tot vijf zetels wordt dan als oplossing geopperd, maar dan maak je het nieuwkomers in feite onmogelijk om in het politieke bestel te stappen.

De Partij voor de Dieren had dan in 2006 met haar twee zetels de Tweede Kamer niet gehaald, maar ook BBB had zich niet kunnen profileren.

Zelf stoor ik me nogal aan het haantjesgedrag van politici. In mijn beleving is het je taak als volksvertegenwoordiger om samen te werken aan welvaart in de breedste zin van het woord en daarbij oog te hebben voor de zwakkeren in de maatschappij. Dit verantwoordelijkheidsgevoel sneeuwt tegenwoordig vaak onder. Elkaar de maat nemen lijkt het hoogste doel.

Grootste ergernis is voor mij de fractiediscipline. Politieke partijen plegen gewoon koehandel om genoeg steun te krijgen voor plannen. Een individueel Kamer- of Statenlid kan dan een afwijkende mening hebben, maar wordt min of meer verplicht met de eigen fractie mee te stemmen. Politici komen dan niet uit voor hun eigen mening en verliezen zo het laatste beetje geloofwaardigheid.