'In Kamp Van Koningsbrugge zeurt niemand'

Het televisieprogramma Kamp Van Koningsbrugge zetten we op pauze als we nog niet klaar zijn met eten. Zelfs mijn opa vraagt vrijdagmiddag of wij het nog een keer voor hem aan willen zetten. Ik denk dat het komt door de mentaliteit die erin zit. Niet zeuren, we gaan door, ooit komt er een einde aan en vooral met z'n allen.

Dit gevoel heb ik bijvoorbeeld altijd met de kuil afdekken. Dagen ervoor heb je het mooie werk, maaien, schudden, harken en mooi weer. En dan op het laatst in het donker, na lange dagen, moet de kuil nog dicht. Dan heb ik het nog niet eens over de stress als je weet dat het over twee uur gaat regenen.

Nog even ruim een uur lang aan plastic trekken, zandslurven tillen en banden gooien. Maar toch, het hoort erbij en met z'n allen is het zo klaar.

Met één iemand aan de leiding en dat is mijn vader. Hij bepaalt welk stuk plastic waar moet. Wij lopen dan met z'n allen tegelijk de kuil op, want het moet er recht op. En nee, loop dan niet te langzaam, want van achter uit de sleufsilo hoor je dan: 'Rechts moet harder doorlopen.'

Want als het plastic eenmaal stilligt en vastzuigt, is het niet meer te verplaatsen. Dus luister je niet, dan zorg je voor jezelf en voor alle anderen voor veel meer werk.

Nu is zo'n kamp natuurlijk niet te vergelijken met het boerenleven, want wat zijn het harde strijders in het programma. Maar het leuke is dat er ook een boer aan meedoet: Jaring Brunia.

Ik vind het leuk dat er steeds meer boeren op televisie komen, zoals Boer Ayoub en Annemiek. Dat laat boeren toch op een andere manier in de media komen. Dat hebben we nodig voor de agrarische sector, want die boeren hoor je niet zo snel zeuren. Ze gooien niet de handdoek in de ring en denken altijd: als de kuil dicht is, doen we een lekker biertje met z'n allen.