Kletskassa

Mensen met haast moeten de gewone kassa gebruiken. Best gênant, dat de 'haastkassa' hier niet de uitzondering betreft.

Boerderijwinkels hebben doorgaans alleen een kletskassa. Die van ons ook: ik kléts wat af. En hoewel ik na onze verhuizing uit Drenthe mijn oude klanten best miste, merk ik dat ik door die praatjes al een band met mijn nieuwe klanten aan het opbouwen ben. Ik ken hen van naam, weet waar ze vandaan komen en welke boodschappen ze elke week meenemen. Vaste klanten hebben vaste gewoonten.

Zo wil klant Marijke elke week een kilo jonge kaas en laat ze me ondertussen trots haar laatste aanwinst van de Dappermarkt zien. Harry komt voor 6 liter rauwe melk. Daarvoor neemt hij flessen met heel dunne halzen mee. Klanten die na hem komen, moeten zéker geen haast hebben. Paul – type sportieve Audi en snelle babbel – komt enkel voor een doos eieren en een liter melk, maar staat rustig een kwartier aan mijn kletskassa.

Met Sarah praat ik over de kinderen, met Frank discussieer ik over stikstof. Het echtpaar De Jong koopt drie liter melk en vier haasbiefstukken en vertelt daarbij over de reizen die ze als vrijwilliger met gehandicapten maken.

Gids Franky komt twee keer per week langs met een koppel toeristen. 'Deze keer heb ik twee Thai bij me. Ze willen graag Dutch cheese proeven.' Maar de Thai had meer oog voor ons lokale bier, kocht een flesje en dronk het ter plekke leeg. Tijd: half 11 's ochtends. Toen Franky de volgende morgen terugkwam met twee Amerikanen, herhaalde het tafereel zich. 'Cheers', hikten ze. Bleek mijn kassa ineens een kroeg.

Ik ben het praten aan de kassa zó gewoon dat ik maandag per ongeluk in de supermarkt aan de caissière vroeg: 'Hoe was je weekend?' Verschrikt keek het bleue meisje me aan, mompelde 'goed' en ging snel door met scannen. Helaas.