Van valentijnsdate tot inkomenspositie

Ik had daartoe een open uitnodiging op Facebook en Twitter gedaan (nul reactie) en de burgemeester gericht uitgenodigd. Dan moeten de agenda's nog bij elkaar passen en het is april voor het gesprek plaatsvindt.

Uiteraard heb ik ons bedrijf laten zien, met daarbij de uitdagingen die op ons pad liggen en alle beren die op onze weg worden gegooid. Denk daarbij aan de vele regels. Dan kom je als vanzelf al op het debat met de samenleving. Hoe ga je het gesprek aan? En hoe bereik je mensen die (ver) buiten je dagelijkse leefwereld zitten?

Ook de gemeente worstelt met die vragen. Als je niet oppast, spreek je als gemeente altijd met dezelfde mensen die zich toch wel laten horen. Maar hoe krijg je contact met de onderstroom? Veel mensen vinden het lastig om zich in het openbaar uit te spreken over ontwikkelingen in hun omgeving, onderhoud van wegen of andere zaken.

De burgemeester doet dat door actief mensen op te zoeken. Aan de keukentafel is het gesprek toch anders dan in de gebruikelijke zaaltjes. Maar ook de gemeente zoekt naar nieuwe wegen.

Terug naar het eigen bedrijf en mijn/onze zorgen voor de toekomst. Een stapeling van regels die het ondernemen en ontwikkelen van het bedrijf onmogelijk dreigen te maken. De continue druk vanuit de samenleving om het anders te doen, zonder dat daarbij enige richting wordt gegeven over wat anders moet en hoe het dan zou moeten.

Ik heb ook aangegeven dat ik me zorgen maak over mogelijkheden voor mijn zoon om het bedrijf over te nemen. Hoe kan mijn zoon op een sociaal verantwoorde manier een fatsoenlijke boterham verdienen?

De burgemeester gaf aan dat hij ook vanuit zijn positie wil bijdragen om het debat over deze vraag op gang te brengen. Het gaat vaak over randvoorwaarden voor de license to produce. Maar het echte debat over een sociaal en economisch verantwoorde veehouderij wordt niet gevoerd.