Morgen ben ik Maria

Ik bekijk mijn medespelers; in het dagelijks leven huisarts, verzekeringsadviseur en fysiotherapeut. Al jarenlang komen ze in december twee zaterdagen bijeen om te oefenen voor het kerstspel. Sinds vorig jaar ben ik nieuw in de groep. Toen met de bescheiden rol van waard, nu als een van de hoofdrolspelers. Inclusief solo, inclusief hoge noot.

Ik ben niet de beste zangeres en mijn stem is te zacht om een zaal plat te spelen, maar ik hou wel van het podium. Deze wordt gevormd door de potstal; voor de gelegenheid extra opgestrooid. 'Kerst begint op de Naoberhoeve', zo staat op onze website.

Ik denk dat het voor veel mensen echt zo voelt. Tussen de koeien, in het warme stro, is de wereld zorgeloos en vredig. Samen zingen en kijken naar het eeuwenoude kerstverhaal, alom bekend en toch altijd weer vol verwachting. Ruim tweehonderd toeschouwers passen op de strobalen. Een os en ezel hebben we niet, maar van de veertig koeien is er altijd wel eentje die met een luid flats-flats-flats of lange plas de geboorte van Jezus inluidt. Zeg nou zelf, dat is best knus.

Op het Journaal bekijk ik de weersverwachting. 7 graden, maximaal. Dat wordt een Maria met thermo-ondergoed. Verkouden ben ik al. Mijn keel raspt en vette rochels kleven aan m'n stembanden. 'Gloria, gloria', oefen ik lopend door de woonkamer. Slokje thee, hapje honing. 'Gloria', zingt mijn zoon me na. Zijn zuivere stemmetje is als uit de hemel zelf.

Mijn man speelt een herder. Ook voor het eerst. Net als veel andere mannelijke spelers laat hij deze dagen zijn baard staan. 'Dan groei je vanzelf in je rol.' Dat voordeel heb ik helaas niet. De drie herders begeleiden elk een deelnemer: Jet, Jos en Remon. Ook zij spelen mee, met zelfs enkele regels tekst. Deelnemer Reinier dirigeert het slotlied.

Nog één keer neem ik mijn rol door. '... Jozef, de tijd is nu nog kort, voordat het Kind geboren wordt. Zoals de Engel heeft gesproken...' Ik heb er vertrouwen in. En zin.

Morgen is het zover. Morgen ben ik Maria.