Met lege batterij wordt het in het hoofd snel donker

Ik lag thuis in bed. Huilend. Door de vele tranen verdroegen mijn ogen mijn lenzen niet meer en met mijn bril op staarde ik naar het plafond. Ik zag opgedroogde bloedvlekjes van geplette muggen. Spinnenwebben in de hoek. Stof op de vensterbank. Ook dat nog.

'Wat wil je op dit moment het allerliefste?', vroeg mijn moeder bezorgd door de telefoon. 'Ik wil niks. Alleen een vrij weekend met Jurre en de kinderen. Zonder iets te moeten. We moeten altijd werken. In de winkel, in de melkput, met de deelnemers. En nu ben ik toevallig vrij, maar nu ben ik zo moe-hoe-hoe. En ik heb zo'n heimwee naar mijn gezi-hi-in', hikte ik.

Geen rustpunt

Alle emotionele uithalen daargelaten: het is zoeken. Sinds onze boerderijwinkel ook op zaterdag open is en mijn man om het weekend werkt, lijken de weken zich aaneen te rijgen. Zonder rustpunt, zonder ontsnapping.

Het gezinsleven beperkt zich tot een paar uurtjes op zondag, die veelal worden opgeslokt door verjaardagen en het huishouden. Dat breekt me nu op. Ik snak naar een dagje dierentuin, een potje stoeien op het grote bed, met z'n vieren naar IKEA - ja, echt.

Schuldgevoel

Daarbij maakt een aanzwellend schuldgevoel zich van mij meester: vanachter mijn toonbank zie ik mijn kinderen en man hangen op het erf. 'Gaan we iets leuks doen, mama?' Maar mama heeft geen tijd. En ook papa zit in een spagaat, want eigenlijk moeten er nog klauwen worden bekapt. 'Ik laat ze even bij jou, goed? Je hebt nu toch geen klant.'

Ik blijf erbij dat ik niks te klagen heb - zeker niet in vergelijking tot de mensen in Aleppo. Maar dat betekent niet dat het leven geen zoektocht is. En met een lege batterij wordt het in mijn hoofd snel donker. Wat dat betreft was het fijn geweest wat complimenten te oogsten op het schuurfeest. Eerlijk is eerlijk: daar knapt elk mens van op. Van dansen en drinken evengoed.

Niks

Schuurfeesten zijn prachtig, vooral die van Jan en Joke. Fijne mensen, goede herinneringen. Maar weer dat gejakker over de A28, de kinderen wegbrengen, een nacht doorhalen: alleen al bij het idee begin ik weer te huilen. Niks, ik wil gewoon niks. Alleen memory spelen met een glaasje limonade.