De laatste loodjes

Dit jaar kunnen we de oogst bestempelen als zeer moeizaam. Alle regen die in de zomer en in het voorjaar niet is gevallen, kwam nu in een maand naar beneden.
De meeste lelietelers hadden begin deze week nog ongeveer 25 procent van de bollen in de grond zitten. De foto's van rupskranen en omgevallen kippers op het land schieten voorbij op de sociale media. Misschien allemaal wat ludiek bedoeld maar degene op het bedrijf die de rekeningen betaalt, kan daar niet om te lachen.
Allemaal denken we het met de machines voor het seizoen goed voor elkaar te hebben, want overal komt het er vreselijk op aan. In ons geval werd bedacht dat er een rupsaandrijving onder de rooimachine moest komen. Niet zomaar wat.
Toch zijn we allemaal erg blij dat we het hebben gedaan. De rooimachine komt er nu veel makkelijker doorheen en er bederft ook niets voor de trekker en de kipper die daarna komen. Het is een wonder hoe de bollen weer in de kist komen, niets aan te zien.
We hebben weer rijplaten gehuurd voor de dammen. Deze maatregelen doet de wat meer ervaren teler wellicht denken aan 1998, tot nu toe het natste jaar ooit. De middelen die we 17 jaar geleden hadden, waren vergeleken met vandaag nog redelijk primitief. Een trekker van 100 pk was al heel wat. Dat is nu gelukkig anders.
Werkelijk niets is nog hetzelfde, hoewel... De modder, de greppels en de plassen blijven altijd hetzelfde. We proberen het land niet te veel op zijn kop te zetten, omdat we nog vaker willen huren bij dezelfde boer.
De rijrichting over de openbare weg gaat in rondjes, zodat we elkaar niet tegen komen. Dit ter bescherming van de bermen langs de weg. Er rijdt steeds iemand rond met een veegmachine die vast achter een trekker is gemonteerd.
Wat hebben we toch een mooi vak. Slapen doen we er wel heel goed van, want voor ons lichaam is die inspanning heel goed. Wij hoeven even niet naar de sportschool.
Er mag nu toch wel (en daar lijkt het gelukkig op) een droge periode komen zodat we allemaal tegelijk zittend bij het haardvuur kerst kunnen vieren. Nog wel even met zijn allen doorbijten voor die laatste loodjes…die altijd het zwaarst wegen.