Vooral niet naar elkaar gaan wijzen

Aan de keukentafel en op bijeenkomsten ventileren rundveeboeren hun gevoelens. Vrijwel niemand is gelukkig met fosfaatrechten, afgezien van de ondernemers die op termijn hun bedrijf beëindigen. Begrip is er slechts ten dele.

Aan groei komt een extra prijskaartje te hangen, zo veel is duidelijk. Het bedrag op dat prijskaartje is voor een belangrijk deel afhankelijk van de mate waarin de individuele boer ruimte heeft om zijn fosfaatefficiëntie te verbeteren.

Reflex

Wie de vele reacties leest en beluistert, bespeurt de reflex om naar de ander te wijzen als de veroorzaker van de problemen en tevens de bron waar de pijn dient te worden neergelegd.

Intensief versus extensief, noord versus zuid, bedrijven die weidegang toepassen versus boeren die opstallen, snelle groeiers versus boeren die recent weinig hebben geïnvesteerd, uiterst efficiënte bedrijven tegenover bedrijven die daar relatief weinig energie in steken.

Claim

Alle vermeende tegenstellingen komen voorbij. Wat ze met elkaar gemeen hebben, is dat in die reacties vaak de claim op (on)rechtvaardigheid wordt gelegd.

Het resulteert in een subjectieve discussie, waarbij de individuele bedrijfssituatie de kijkrichting bepaalt. Een discussie waar je met elkaar nooit uitkomt. Voor het lot van iedere individuele boer is tenslotte wel iets te zeggen.

Knelgevallenregelingen

Dat zegt tevens iets over de stroom pleidooien voor knelgevallenregelingen. Daar moet beheerst mee om worden gegaan. De totale koek – 84,9 miljoen kilo groot – wordt er tenslotte niet groter van.

Hoe meer knelgevallen, hoe groter de kans dat er afgeroomd gaat worden. Naar elkaar wijzen lost voor die collectieve uitdaging dan ook niets op.

Patrick Bramer
Hoofdredacteur Nieuwe Oogst

@Patrick_Bramer
patrick.bramer@nieuweoogst.nl