'Een kampioen ging heen'

Wim was een van de twee wereldkampioenen ploegen die ons land voortbracht. Hij werd kampioen in 1957 in het Amerikaanse Peebles, Ohio. Marinus Schoonen werd het in 1968. Ons land had nog twee vicewereldkampioenen, Ruud Hermus uit Lage Zwaluwe in 1975 en Kees Breure uit Dinteloord in 1986. De West-Brabantse omgeving kende wel meer goede ploegers in die tijd.

1957 was de tijd van opbouw en een landbouw die rationaliseerde en mechaniseerde, de transitie van die tijd, zoals verandering van alle tijden is. 'Met de Holland-Amerika Lijn ernaartoe', zei Wim. Ik sprak hem weleens. Mijn vader, hij en anderen hielpen elkaar bij het aardappelen rooien, zijn zoon Arie en kleinzoon Stefan rooiden die bij mij. En zo waren er wel meer werkzaamheden, zoals beregenen en graszaad dorsen.

Wim reed altijd Citroën. Het liefst een DS, 'een déesse', wat godin betekent in het Frans. Een Snoek, destijds ook toonbeeld van innovatie. Zijn laatste Strijkijzer is deels van mij geweest, omdat hij dat wrak van mij kannibaliseerde voor onderdelen en een andere restaureerde. Wim was een handige man die alles kon maken. Hij was ook een sociaal persoon, maar niet iemand die overal vooraan moest lopen.

Op de akkers van de familie De Lint werden met regelmaat provinciale ploegwedstrijden gehouden. Agrodagen, zoals wij dat hier noemen.

Bij een editie in 2019 tekende een journalist van het lokale medium KijkopMoerdijk de volgende woorden van Wim op: 'In 1954 werd ik Nederlands kampioen ploegen en mocht ik meedoen aan de wereldkampioenschappen in Ierland, waar ik toen derde werd. In 1957 werd ik wéér Nederlands kampioen en heb ik vervolgens mijn eigen ploeg over laten vliegen naar Amerika, waar het wereldkampioenschap gehouden werd. En met resultaat: ik won.'

Veelzijdige en praktische mensen als Wim heb ik in gedachten wanneer ik op bijeenkomsten, tijdens gesprekken over landbouw en beleid, mensen vraag of zij een ploeg kunnen afstellen. Of een zaaimachine misschien? Men kijkt mij dan schaapachtig aan. En: 'Wie doet er hier dingen voor eigen rekening en risico, onafhankelijk van baan en werkgever?'

Zoiets heet belangen afpellen. Ik heb namelijk niks met al die Marie Antoinettes die voor herderinnetje spelen op Versailles. Over landbouw spreken zonder het te snappen. Dat doen er te veel, vooral als echte boeren ondervertegenwoordigd zijn.