'Sneeuwstorm'

De volgende dag verschijnt een artikel in de krant. Mijn opa De Vries doet zijn verhaal. De schade in het gebied is groot. Dit artikel blijft jarenlang rondzwerven binnen de familie en bij elke sneeuwbui wordt dit weer aangehaald. Weet je nog?

7 februari 2021: spanning met veel buikpijn bij de familie Bergsma-De Vries. De sneeuwstorm wakkert aan en zorgt voor metershoge sneeuwduinen. Ik zit met de kinderen van vier en twee jaar in huis en we kijken behoorlijk zenuwachtig naar buiten.

Nu loopt de zoon van toen (mijn vader) met zijn (schoon)zonen door de kas. Houdt ie het, houdt ie het niet. Al zijn de kassen nu iets beter gebouwd en blijft hij nog twee dagen half rechtop staan, ook nu bezwijkt een deel van de kas onder de sneeuwdruk. 3,5 hectare oogst gaat verloren en er is ook veel schade aan de andere kassen.

De pers is op de hoogte en ook nu doen we weer ons verhaal en blijkt dat ook de schade hier in het gebied weer erg groot is. We zeggen: er is zoveel veranderd de afgelopen jaren. Natuurlijk, bedrijven zijn groter, we werken met meer personeel en de dilemma's zijn anders. De conclusie is dat de wereld verandert en ons bedrijf verandert daarin mee.

Maar de basis blijft hetzelfde. Of je nou 0,5 hectare kas vol plantjes hebt of 18 hectare. Of je nu tien koeien hebt of tweehonderd. Het gevoel van boer of tuinder zijn blijft hetzelfde. Deze basis is precies waar het om draait.

Boer of tuinder zijn zit in je bloed. Je leert van kleins af aan dat eerst de koeien moeten eten en dan pas jij. Dat de plantjes water moeten hebben en de ketel altijd moet ronken. In het weekend loop je met je ouders mee in het bedrijf en voordat je op school zat, stond je box in de stal of kas. Werken wordt je met de paplepel ingegoten en vieze handjes zijn niet erg. En als kind van een tuinder leer je al snel dat je van sneeuw buikpijn krijgt.