Als boer ben je dus niet onvervangbaar

Tja….en dan zit je ineens 'vast', aan de andere kant van de wereld. In Nieuw-Zeeland om precies te zijn. Verder weg van huis kan niet. Thuis wacht het voorjaarswerk op de boerderij.

De afrasteringen moeten geplaatst worden want het melkvee kan zo langzamerhand naar buiten, land moet opgeknapt en klaargemaakt worden, de plasdras voor de weidevogels had allang gereed moeten zijn. Allerlei periodieke werkzaamheden die drie weken vooruit waren geschoven moeten eigenlijk wel een keer plaatsvinden. Aan grasmaaien en kuilen denken we nog maar even niet.

Het begon als een mooi avontuur. Manlief trok 37 jaar geleden geruime tijd door Nieuw-Zeeland. Kiwi's plukken en inpakken, op melkveebedrijven werken en het verdiende geld weer uitgeven om het land te ontdekken.

Weg van huis en veestapel

Ooit ga ik nog een keer terug, zei Evert altijd. Echter, met een melkveebedrijf denk je niet zolang weg te kunnen van huis en veestapel. Aan de andere kant: hoelang stel je een wens uit? Vorige zomer hakten we de knoop door en besloten we te gaan. Met onze volwassen zoon en dochter en haar vriend.

Als je dan toch gaat, maak er dan ook een gedenkwaardige reis van, was het idee. Het land doorreizen, oude bekenden van 37 jaar bezoeken als het kan ook naar melkveebedrijven.

We hebben een uitstekende vervanger die vaker inspringt tijdens vakanties. Hij kon en wilde het werk op de boerderij wel drie weken waarnemen. Maart leek de beste maand. Dan konden we winterkou en bijkomende onhandigheden zoals bevroren leidingen omzeilen, met een gelukje zou de mest al op het land zijn, de kunstmest gestrooid. Het afkalfpatroon hadden we negen maanden geleden al aangepast zodat dat er weinig vaarzen zouden kalven.

Geweldig genoten

Op 6 maart vertrokken we. Corona speelde al op de achtergrond maar we konden weg. Zo' n vaart zou het in Nederland niet lopen dachten we nog. En in Nieuw-Zeeland al helemaal niet. En inderdaad, we hebben enorm genoten van dit mooie land. Geweldige landschappen, aardige mensen, relaxte sfeer en rust. Weinig andere toeristen ook, het is het einde van het seizoen en de Chinezen mochten het land al niet in vanwege corona.

Onze planning: eerst het land verkennen, de laatste dagen de boer op. Met collega's praten en wellicht een mooi verhaal voor Nieuwe Oogst maken.

Thuis ging het goed. De loonwerker reed mest uit, die immers vanwege het natte weer niet eerder uitgereden was. Onze aardige buurman strooide de kunstmest.

Keiharde lockdown

Na ruim twee weken werd het karakter van ons tripje anders. Corona heeft de wereld veranderd, ook of zelfs in het grote en dunbevolkte Nieuw-Zeeland. Waar veel Europese landen aanvankelijk nog aarzelden om fors in te grijpen in het maatschappelijk leven om deze ziekte een halt toe te roepen, zette Nieuw-Zeeland na enkele tientallen coronagevallen het hele land keihard in een lockdown.

Alles zit al ruim een week dicht, niemand mag van huis. Reizen kan niet tenzij echt noodzakelijk. Openbaar vervoer dicht, geen taxi, geen binnenlandse vluchten, geen auto meer te huur. Alleen wandelen in de natuur mag. En de supermarkt is open. Daar mag je met drie tegelijk in, je staat minimaal een uur in de rij.

Inmiddels zijn er toch enkele honderden besmettingen in Nieuw-Zeeland, maar liggen er slechts veertien mensen vanwege de ziekte in het ziekenhuis, waarvan twee op de ic. Tot nu toe één sterfgeval. De maatregelen helpen, de ziekte wordt veel beter dan elders in de hand gehouden. Al scheelt het natuurlijk ook dat Nieuw-Zeeland een groot en leeg land is.

Een blik op Nederland

De Nieuw-Zeelanders hebben dan ook alle begrip voor de maatregelen, houden zich strak aan de regels. Straten zijn leeg. Niemand gaat zo maar de weg op. Dat is toch wel anders dan in Nederland. Gisteren zagen we het Nederlandse journaal. Er was een item over onze kleine gemeente Heerde. Daar zijn inmiddels al veertien doden vanwege corona en vele besmettingen.

In de reportage zagen we het centrum van ons dorp met mensen op straat en winkels die nog open waren. We ontwaarden zelfs een bejaarde dorpsgenoot die achter een rollator over de stoep schuifelde. Zoiets is in Nieuw-Zeeland ondenkbaar. Wellicht terecht.

De consequentie van deze aanpak was tot vandaag dat buitenlandse toeristen vooralsnog niet gerepatrieerd konden worden. De regering wil geen stroom toeristen die massaal naar de vliegvelden in Nieuw-Zeeland trekt. Alles met het oog op mogelijk besmettingsgevaar van de eigen bevolking. Vandaag kwam gelukkig het bericht dat hier verandering in komt. Maar het zal nog wel een tijdje duren voordat tienduizenden toeristen kunnen vertrekken. Het is een enorme logistieke klus.

Dat betekent dat wij nog wel een tijdje in ons vakantiehuis in de Coromandel vastzitten. Geen bezoek helaas aan melkveebedrijven, geen reportage voor Nieuwe Oogst.

Alles te volgen

Gelukkig zitten we wel in een mooi vakantiehuis met wandeltracks om de hoek. En de iPad is mee. Veemanager, het Melkweb van FrieslandCampina, de afkalfstal, het is allemaal te volgen via computer en camera. In samenspraak met onze vervanger draait het bedrijf gewoon door.

Als boer ben je dus niet onvervangbaar. Dat wisten we ergens wel maar nu ervaren we het aan den lijve.

Wordt vervolgd