Pinken in maanlicht

Plots sloeg het weer om. De weerman voorspelde winterse temperaturen. Sneeuw, ijs. Het buitenspelen was voorbij: nog één nachtje, dan zouden de pinken naar binnen gaan.
Net één nachtje te laat.

De volle maan stond hoog aan de hemel. Het was de eerste keer deze winter dat het vroor: we bliezen ademwolkjes in de slaapkamer, pakten een extra deken. Koude voeten, koude neus. Buiten tikten ineens de felle hagelstenen tegen de ruiten. De weerman had gelijk gehad: de wegen zouden spiegelglad worden.

Gelukkig maar, achteraf. Want het was de chauffeur van een strooiwagen die om 2.30 uur 's nachts onze dolende pinken vanaf de doorgaande weg het bos in zag duiken. De man stopte en belde de eerste boer in zijn contactenlijst. Die stapte uit bed om poolshoogte te nemen en vast te stellen dat het om dieren met horens en zonder oormerk ging. 'Dan moeten ze wel van die zorgboerderij zijn.'

En zo kwam het dat om 3 uur de stilte in onze slaapkamer werd doorbroken. Een vloek, een zucht. Op de tast naar trui en spijkerbroek. 'Ik ben even weg.'

Grinnikend doch bezorgd bleef ik achter. Typisch weer; die pinken ontsnapten net te vaak. Moest ik mee helpen vangen? Ik wist het niet. Iemand moest toch bij de kinderen blijven. Buiten hoorde ik mijn man de buren wakker schreeuwen. Hun telefoon stond uit. Samen met de strooiwagenchauffeur en de geraadpleegde boer gingen ze op zoek naar het jongvee. Dwars door het bos, richting hei. Daar stonden ze: hun lange, dikke vacht oplichtend in het vollemaanlicht.

Schuddend met een bak voer en de weg blokkerend met de strooiwagen wisten ze de enigszins onstuimige pinken naar huis te begeleiden. Niet naar de wei, maar naar de stal. Daar zullen ze de winter afwachten, tot in de lente het gras weer sappig is en lang. Iets om naar uit te kijken.