Oost tegen West

Tja, die woonkeet. We hebben er eentje gevonden op Marktplaats. Qua aantal vierkante meters doet hij niet onder voor ons huidige huis, dus het lijkt me vol te houden met drie kinderen en een hond. Ook omdat we ondertussen bouwen aan een nieuwe woning. Daar moesten we wel voor met de gemeente Weesp om tafel, want een nieuw gebouw neerzetten op zo’n gewilde kavel langs de Vecht mag niet zomaar. Tenzij je de agrarische noodzaak kunt aantonen.

Dat konden we.

Overigens is ‘gewild’ relatief: als we aan mensen in Drenthe vertellen waar we naartoe verhuizen, zie ik hun wenkbrauwen verbaasd omhoogschieten. ‘Weet je het zeker? Wat moet je in die drukte, die fijnstof? Pal langs de A1, een treinspoor in je achtertuin en laag overkomende vliegtuigen. Mensen met haast. Voor geen goud zou ik ernaartoe verhuizen.’

Oost kijkt neer op West. Zes jaar geleden was het precies andersom. Toen we destijds onze vrienden, familie en collega’s vertelden over onze ‘emigratie’ naar Drenthe, keek men alsof we naar een ontwikkelingsland zouden gaan. ‘Wat moet je in Drenthe, de periferie? Daar is toch niks?’ Waarschijnlijk denken alle Randstedelingen dat.

Ik ooit ook.

Maar nu weet ik dat Drenthe prachtig is. De heide, bossen en boerderijen. De zwemmeertjes in de zomer. En jazeker, er wonen schatten van mensen. Met oog voor elkaar, de natuur. Misschien wat minder hip, maar des te puurder. En koffietentjes zijn er heus, boetiekjes ook. Bovendien ben ik volgens mijn moeder ooit in deze provincie verwekt, dus ik heb er toch meer roots dan ik dacht.

Daarom zal ik mijn best doen de kloof te dichten; mooie verhalen te vertellen over Oost in West. Zolang ik daar maar niet één lange file richting Drenthe door creëer ;-)