Hoe huisvesten we arbeidsmigranten?

Vorige maand was het onderwerp weer in het nieuws. Een gemeente wilde een maximum instellen van vier arbeidsmigranten per huis in een woonwijk, vooral om het aantal schotels op het dak en auto's voor de deur te verminderen en daarmee de leefbaarheid in de woonwijken optimaal te houden.

In andere gemeenten hoor je ook dat huisjesmelkers de goedkopere woningen opkopen en deze vervolgens doorverhuren aan uitzendbureaus. Geen probleem zou je denken, maar er is voor een starter in deze gemeentes geen betaalbaar huis meer te vinden.

Het gevolg van het strenger wordende beleid is dat het voor uitzendbureaus steeds moeilijker wordt om huisvesting te huren en dan vooral in de buurt van de bedrijven. Dit is precies waar, denk ik, het succes ligt van de huisvesting bij ons in het gebied.

In de tuinbouwcentra van Erica en Klazienaveen zijn in samenwerking met de gemeente plekken aangewezen voor het realiseren van huisvesting voor de arbeidsmigranten. Hier kun je zelf huisvesting bieden in de vorm van huizen, woonunits of stacaravans en hiervoor kun je een vergunning aanvragen.

Op deze locaties mogen alleen mensen wonen die bij de desbetreffende bedrijven werken. Een bedrijf moet aantonen met een bedrijfsplan hoeveel mensen het nodig heeft. Dat is ook het maximaal aantal bedden dat gerealiseerd mag worden.

Het voordeel van het huisvesten van je eigen mensen, en dat dicht bij je bedrijf, is in eerste instantie de sociale controle. Of ze nu via het uitzendbureau van Jantje of Pietje werken, iedereen zit in dezelfde kantine en werkt in dezelfde kas. Doordat wij de mensen kennen en de mensen elkaar kennen, is er veel respect en begrip voor elkaar. Als het niet goed gaat, zit je er gelijk bovenop.

We horen nu van veel kanten dat dit de manier moet worden om arbeidsmigranten te huisvesten. Ik juich dat van harte toe. Want elk negatief gepubliceerd stuk of nieuwsitem over arbeidsmigranten wordt indirect ons weer aangerekend.