Verhuizen, we kunnen niet zonder opa en oma

Hoewel het drie minuten rijden is met de auto en zeven minuten fietsen en ik vanuit mijn slaapkamerraam nog steeds kassen zie, voelt het als een halve immigratie. Het is toch een stap om niet meer bij het bedrijf en aan de Tuinderslaan in Erica te wonen.

Ik ben opgegroeid aan de Tuinderslaan in het huis waarin mijn opa en oma na hun trouwen zijn gaan wonen. Mijn vader heeft na de overname van het bedrijf ook zijn familie daar gesticht en na een aantal jaren en de vergroting van ons bedrijf zijn we van Tuinderslaan 2 naar nummer 14 verkast. Toen ik een aantal jaren verkering had en ik mijn ouders en zij mij zat waren, ben ik verhuisd naar Tuinderslaan 4. Dus behalve een paar maanden stage in de Betuwe heb ik nooit ergens anders gewoond dan aan de Tuinderslaan.

Toen wij klein waren, wilde mijn vader altijd emigreren naar Spanje. Hij zag dat de tuinbouw zich daar heel snel ontwikkelde en dat daar mooie kansen waren. Ook leek hem de Spaanse manier van leven wel wat: vroeg op, 's middags een dutje. Midden in de zomer geen gewas, want dan is het daar toch te warm, alles op het gemak. Wij, als avonturiers, gingen daar flink tegen in het geweer, want wij konden onmogelijk zonder onze vriendjes en vriendinnetje en vooral zonder opa en oma.

Ook nu hebben we het wel eens over verhuizen. Is Drenthe wel de juiste plek om tuinder te zijn? Of is Nederland wel het juiste land? Misschien moeten we wel 10 kilometer verderop gaan zitten met alle Duitse energiesubsidies of misschien kunnen we dan beter 1.500 kilometer verderop gaan zitten waar op alles nog subsidie zit. Pools personeel hebben we tenslotte al.

Voorlopig zitten we goed in ons nieuwe huis en van de nieuwe plek in Nieuwe Oogst zal ik wel niet zo veel merken. Een valkuil is nog wel dat ik over een jaar of acht aan de keukentafel een verhuizing opper en dan van mijn kinderen hoor dat ze onmogelijk zonder de opa's en oma's kunnen.