Het zijn warrige tijden

En dat is het denk ook wel een beetje: veel warrigheid in mijn hoofd. Er gebeurt gewoon veel. Drukke maanden, veel audits gehad op het bedrijf die je weer goed aan het denken zetten. Het gaat goed met de komkommers en dan schieten bij ons de nieuwe plannen en ideeën als paddenstoelen uit de grond. Verder zijn we nog de boel van 2017 aan het afronden en analyseren.

Natuurlijk is dit normaal en natuurlijk zijn we altijd aan het bedenken en ontwikkelen en willen we altijd ons bedrijf op een hoger plan tillen. Toch vind ik het op dit moment wel eens moeilijk.

Ze zeggen dat de derde generatie een moeilijke generatie is in het bedrijfsleven. De eerste generatie bouwt het bedrijf op, de tweede generatie bouwt het uit tot een succes en dan is het aan de derde generatie om het een bedrijf te maken die tot in de lengte der dagen kan voortbestaan. Ik vind het ook moeilijke tijden. De banken zijn de slechte jaren in de groenteteelt nog niet vergeten. De focus ligt toch op andere gebieden dan die van ons.

Misschien is het ook wel dat mijn vader ouder wordt (ik zal zijn leeftijd niet noemen). Dat doet me beseffen dat hij op een gegeven moment echt het stokje gaat overdragen. Het is zo veilig dat er iemand is die de ideeën bedenkt en je het vertrouwen geeft dat het goed is en dat de weg die we volgen de juiste is.

Misschien is het ook wel dat mijn man heeft besloten grote schoonmaak te houden. Hij gaat echt afstand doen van rommel en verleden dat we veel te langer op de zolder van ons bedrijf hebben bewaard.

Misschien komt het ook wel doordat ik naar mijn kleine mannetje kijk, de baby in mijn buik voel schoppen en dan denk: hoe krijgen we nu zulke goede lijnen in het bedrijf dat ze ook tuinder kunnen worden, als ze dat zouden willen?

Antwoorden op deze vragen heb ik niet. Vaak kun je dan maar het best gewoon doorgaan. Als je dan terugkijkt, blijkt dat er in de loop van de tijd vanzelf een weg is ontstaan (hoop ik dan maar).