Veehouders maken met Galloways verbinding met consument

Een koppel zwarte Galloways is nog net zichtbaar in het schemerlicht. Het is een opvallende verschijning achter het 250 melkkoeien tellende bedrijf dat Alfred en Bianca Lubberts samen runnen.

Collega-melkveehouders schudden aanvankelijk hun hoofd toen ze enkele jaren geleden met het oude Zuid-Schotse runderras begonnen. 'Je bent hartstikke gek', zeiden ze. 'Galloways zijn heel verrassend, ze zijn moeilijk te sturen. We halen ons veel werk op de hals. Wanneer wij moeten inkuilen, moet de kudde in Meerstad wel kalven.'

Geen spijt

Maar spijt hebben ze geen moment gehad. 'Galloways geven ons heel veel energie. We merken dat ook aan reacties van omwonenden waar de dieren grazen. Zij vinden het prachtige dieren en missen ze als ze er niet zijn. RTV Noord is langs geweest en ook op sociale media wordt er over gepraat.

'Dat positivisme mis ik weleens in de melkveehouderij. Wij zorgen hartstikke goed voor onze koeien, maar toch krijg je heel veel bagger over je heen. We weten met deze tak een beter imago voor de melkveehouderij te krijgen. Dat is een positief effect.'

Cowboygevoel

Dat Lubberts na haar baan als projectleider bij een woningbouwcoöperatie wat met andere dieren wilde doen dan Holstein-koeien stond als een paal boven water. 'Dieren zorgen voor een verbinding met mensen. In mijn kindertijd graasde ons jongvee op de kwelders van de Dollard. Dat gaf mij zo'n magisch cowboygevoel. Bovendien had ik in mijn baan altijd heel veel contact met mensen. Die verbinding met mensen, met de consument wilde ik opnieuw aangaan', verklaart ze.

Alfred en Bianca Lubberts kozen voor Galloways omdat het ras opvalt. 'Het is een oerdier dat veel ruimte nodig heeft. Ze zijn leuk om te zien, winterhard, no-nonsense, hebben een heel mooie vacht, goed vlees en zijn hoornloos.'

In 2013 konden ze 22 dieren van Stichting IJssellandschap kopen die stopte met het houden van Galloways. 'Doordat de IJssel meer uitgegraven werd vanwege ruimte voor de rivier, konden de dieren daar niet meer grazen. Voor het IJssellandschap was het ideaal dat ze een kudde voor het leven verkochten Voor ons was het ideaal dat er al een strakke hiërarchie in de kudde was. Ze gingen weliswaar naar een andere plek, maar er was geen onrust in de groep.'

Door de sloot

De kleine tachtig dieren grazen nu op ruim 50 hectare land dat de ondernemers pachten van drie gemeenten. In Meerstad gaat het om 30 hectare van gemeente Groningen. Lubberts herinnert zich nog goed dat de koeien voor het eerst naar deze locatie gingen. 'De voorste groep wilde naar de achterste groep. Ze doken een voor een de sloot in. Zo staken ze eerder ook wel de IJssel over. Het is een heel ander dier dan onze melkkoeien. Daar moesten we wel aan wennen'.

Een ander punt is dat de Galloways Lubberts moesten leren vertrouwen. 'Galloways zijn fijngevoelig, staan heel dichtbij de natuur. Onze hartslag en ademhaling moeten kloppen als we ze willen vangen. Die verbinding zoeken gaat via non-verbale combinatie. Daar kunnen wij als mensen nog veel van leren. Galloways zijn onze yogameesters. Ze dwingen ons bewust te worden van onszelf.'

Noorderlanden Galloways

Inmiddels heeft Lubberts activiteiten aan haar Galloways gekoppeld onder de naam Noorderlanden Galloways. Zo geeft ze een workshop natuurfotografie, samen met haar buurvrouw.

Ook is ze bezig met een onderwijsproject, een school uit Meerstad komt dikwijls bij de kudde kijken. 'In Meerstad wonen veel mensen uit de stad Groningen. Zij kunnen een Galloway bijna niet van een geit onderscheiden.' Naast scholen komt ook een zorgboerderij regelmatig bij de dieren kijken.

Een derde activiteit is de verkoop van vlees. De ossen worden geslacht wanneer ze zo'n 3,5 jaar oud zijn. 'Vlees van de Galloway heeft een heel andere structuur dan van bijvoorbeeld een Frans vleesras. Het is veel meer gemarmerd. We verkopen het vlees in pakketten van 5 kilo. Er is vraag naar. In het dorp missen mensen een slagerij.'

Tassen

Door een de samenwerking met een leerlooierij in Duitsland, een naaiatelier en damesmodewinkel verkoopt ze haar eigen vormgegeven tassen, krukken en notitieblokken van de vacht van Galloways. 'We willen op deze manier alles van de koe gebruiken.'

De Schotse koeien zijn wat Lubberts betreft een blijvende tak. 'Het kost veel werk en inspanning, maar het levert ook veel rust op. Mijn man zegt nu ook. 'Ook al hebben we zo druk met het melkveebedrijf. Als ik tussen de Galloways loop, ontspan ik.' We willen uitbreiden met de vleestak. We geloven in het product en onderzoeken hoe we het meer rendabel kunnen maken.'