Als God in Frankrijk

In Nederland lijdt de lunch aan verval. Al op jonge leeftijd leren kinderen op basisscholen met continuroosters hun gesmeerde bammetjes in een kwartier weg te schrokken, de grote mensen op kantoor happen een afgehaald broodje weg achter hun computer. Om tijd te besparen. En mochten ze wel naar de bedrijfskantine gaan, dan liggen daar vaak plastic plakjes kaas per stuk verpakt. Of twee plakjes salami, ook in een cellofaantje. Tenminste, dat was zo bij mijn vader op de Bank.

Op onze zorgboerderij kennen we gelukkig wel een Bourgondische levensstijl. We bakken brood, bereiden soep, drinken zelfgemaakte zuivel en hebben volop keus aan kaas. Elke dag. In dit zomerseizoen wordt de lunchtafel bovendien geflankeerd door schaaltjes tomaat, basilicum en komkommer uit eigen kas. Bij goed weer eten we in de boomgaard: als God in Frankrijk.

Toch zorgen de deelnemers er heus voor dat we niet even een uiltje kunnen knappen. Letten we niet op, dan klokt Ernst een liter rauwe melk naar binnen en gebruikt Wendy de pindakaas als boter. 'Ze had gister vier soorten beleg op één boterham', klikte deelnemer Jos vorige week. 'Pindakaas, kaas, jam en hagelslag. Dat mag toch niet?' 'Ik kon niet kiezen', verdedigde Wendy zich. 'Ik vind alles lekker.' Ik keek haar streng aan, ze lachte ondeugend.

Eigenlijk vinden we het gewoon fijn als de deelnemers genieten. De helft van hen krijgt in de wooninstelling 's avonds slechts een magnetronmaaltijd. En deelnemers die op zichzelf wonen, leven vaak met een beperkt budget, dat ze liever ergens anders voor gebruiken.

Een ex-deelnemer, verslaafd aan wiet, leefde van 50 euro per week. Daarvan besteedde hij 10 euro aan shag, 20 euro aan wiet en 20 euro aan eten. En dan is fastfood helaas het goedkoopst. 'Bij jullie eet ik mijn enige fatsoenlijke maaltijd.' Nu ja, dat was dan ook een speciaal geval.

Terug naar Frankrijk. De zon brandt, de hitte maakt loom. Evenals mijn volle maag. En dan heb ik nog niet eens wijn gedronken. Ik sluit mijn ogen en hoor in de verte de graandorser door de velden zwoegen. Hij wel. Ik niet. Ik heb vakantie, ik mag twee uur plat.