Als ik in de laarzen van een melkveehouder stond

Ik zou gefrustreerd zijn over de stroom aan eisen die op me afkomen. Ik zou me ergeren bij het volgen van een Kamerdebat waarin op een niveau over mijn sector wordt gesproken, die – beschaafd geformuleerd – ver van de boerenpraktijk af staat.

Ik zou grote moeite hebben om te doorgronden wat al die eisen en stelsels exact voor mijn bedrijf betekenen. Ik zou me af en toe bijna letterlijk een domme boer voelen, wanneer ik niet meer kan uitleggen wat die regels van mijn bedrijf vragen.

Als ik in de laarzen van een melkveehouder zou staan, dan zou ik nog altijd volop genieten van het buitenleven en het boerenbestaan. Ik zou mijn zegeningen tellen bij de gedachte aan een flatje driehoog in een anonieme stad.

Ik zou me realiseren dat er kansen liggen voor bedrijven die vooroplopen. Weidegang, een goed stalcomfort, een circulaire huishouding van mineralen, een fantastische zorg voor dieren zouden absolute prioriteit hebben.

Ik zou me bij het volgen van een Kamerdebat realiseren dat over mijn sector weliswaar kul wordt uitgesproken, maar dat de verscherpte aandacht voor dier en milieu blijvend is.

Ik zou me realiseren dat er rond issues als derogatie en weideplicht zeer waarschijnlijk extra zand in de zandloper wordt gestort, maar dat er nieuwe drama's ontstaan, als wij melkveehouders de gestelde normen niet halen.

Ik zou het belang van mijn bedrijf vooropzetten, maar me ook realiseren dat mijn collega's en ik de toekomst van de sector zelf in handen hebben.