Melkveehoudster is bereid om opnieuw op te staan

De Boer heeft in Leens een biologisch melkveebedrijf met 55 koeien. Ze heeft drie jaar lang geprobeerd om kalveren bij de koe te houden. Ze vond het prachtig om ze bij hun moeders in de wei te zien spelen, maar het werkte niet. In maart ging De Boer met tweehonderd boerinnen naar Den Haag na een motie van PvdD-fractievoorzitter Marianne Thieme. Door haar ervaringen zat ze in de juiste positie om haar nek uit te steken bij #kalverliefde.

Waarom lukte het niet?

'Het was een drama om de kalveren op latere leeftijd te scheiden van de koe. Er is al zo'n hechte band ontstaan. Het gekrijs van de dieren ging mij door merg en been. Dieren zijn gestrest en blijven dat ook op de lange termijn. Ze worden er beslist niet gelukkiger van.'

Snap je dat burgers graag een kalf bij de koe zien?

'Ja, natuurlijk. Het oogt heel vriendelijk en aaibaar. Een lam loopt bij het schaap en een veulen bij het paard, dus waarom een kalf niet bij de koe? Ik snapte ook het ideaal van Thieme, want het sprak mij in eerste instantie ook aan. Maar het is niet rechtvaardig naar de melkveesector toe.'

Wat zat jou het meest dwars?

'De argumenten van Thieme waren niet gebaseerd op ervaring of onderzoek, toch diende ze een motie in. Ik stond perplex: hoe is zoiets mogelijk? Het verbaasde me dat ook een Kamermeerderheid achter deze motie stond. Ik vond het totaal niet redelijk. De melkveehouderij kampt al met veel regelgeving en lage inkomsten. Waarom wordt ons een extra strop omgedaan? En dan nota bene met een motie die helemaal niet bijdraagt aan dierenwelzijn, maar juist tot onrust en stress bij dieren leidt.'

Je nam in Den Haag vaak het woord. Hoe ging dat?

'Het actiecomité #kalverliefde vroeg mij om de pers en politiek toe te spreken. Ik voelde me vereerd, want ze hadden vertrouwen in mij. Het is voor mij een uitdaging om een verhaal over te brengen en ik vind het niet eng om voor een groep te staan. Onderweg naar Den Haag heb ik in de bus mijn betoog geschreven. Het is ontstaan in de emoties die ik op dat moment voelde. Ze maakten mijn verhaal puurder.'

Wat deed het met je toen je daar stond?

'We waren met tweehonderd boerinnen. Dat gaf me een gevoel van saamhorigheid. Het steunde me dat we daar allemaal met hetzelfde doel waren. Deze ervaring had ik niet willen missen. Gebeurt er weer zoiets in de melkveehouderij dan zou ik zo weer opstaan voor de sector.'

Je bent heel strijdbaar. Waar komt dat vandaan?

'Ik hecht veel waarde aan eerlijkheid en kan slecht tegen onrecht. Het maakt niet uit of ik nu zelf in een onrechtvaardige situatie zit of dat een ander onrechtvaardig wordt behandeld; ik vind het allebei even erg. Als ik daar iets aan kan doen, dan ga ik ervoor. Het is voor mij geen struikelblok om dat te doen. Doordat mijn vader is overleden, weet ik dat er ergere dingen zijn. Zijn overlijden heeft me sterker en weerbaarder gemaakt. Ik kan nu beter relativeren. Als ik voor iets strijd, weet ik dat mijn vader trots op me is. Het geeft me kracht.'

Wat heeft #kalverliefde opgeleverd?

'De motie is ontstaan uit emotie, maar ook bestreden met emotie. We hebben van ons laten horen, zo van: 'Stop, tot hier en niet verder!' Het heeft eraan bijgedragen dat staatssecretaris Martijn van Dam (EZ) de motie naast zich heeft neergelegd. Dat voelt goed.'

Zijn dit soort acties een nieuwe vorm van belangenbehartiging? Denk bijvoorbeeld aan #laarzenactie?

'Het is in ieder geval een sympathieke manier om je standpunt kenbaar te maken en je grenzen aan te geven. Het komt echt vanuit de boeren zelf en het staat los van welke organisatie dan ook. Dat maakt het heel puur.'

Hoe ervaar jij de druk vanuit de politiek?

'Het is goed dat we als melkveehouderij scherp worden gehouden, al is het wel jammer dat het nodig is. Willen we de politiek voor zijn, dan moeten we kritisch zijn naar onszelf. Dat is niet onze sterkste kant. Neem nu de fosfaatproblematiek. We wisten allemaal dat we het fosfaatplafond overschreden, maar we hebben er samen niets aan gedaan.'

Hoe kritisch ben je op jezelf?

'Behoorlijk kritisch. Ik ben verantwoordelijk voor de stappen die ik als veehouder zet en die stappen moeten stroken met de huidige en toekomstige regelgeving. De fosfaatproblematiek raakt ons oppervlakkig. We hebben een biologisch bedrijf, zijn teruggegaan van 150 naar 55 melkkoeien en houden 1 koe per hectare. Ik wil niet afhankelijk zijn van mestafvoer of voeraankoop. Deze bedrijfsopzet past bij mij. Tegelijkertijd grijpen de benarde situaties van veel collega-boeren me erg aan. Het is frustrerend als de overheid je bedrijf aan banden legt.'