Bazige bitch

Onder mijn juichende laag zit één brok zenuwen. Er moet namelijk nog van alles. De adverteermachine moet gaan rollen, een ludieke openingsact moet worden verzonnen en het meest belangrijke: de winkel moet worden ingericht. Juist. En om twee redenen is dat een enorme hobbel.

De eerste: er is geen budget voor het kopen van een compleet winkelinventaris. En al was dat er wel: mijn man wil alles zelf maken. Aangemoedigd door rondslingerende steigerbuizen, boomstammen en pallets neemt zijn creativiteit een loopje met hem.

De afgelopen weken klonk dat ongeveer zo: 'Ga je lampen bij de IKEA kopen? Nee joh, die maak ik van oude melkflessen. En voor de hoekkast heb ik een leuk idee met een boomstam. Op het erf moet nog een eik gekapt worden, dus die kan ik daarvoor gebruiken. De toonbank maak ik van oude pallets. Daarbovenop komt een stevige plank. Wil jij die dan verven?'

'En wanneer ga je dat allemaal maken?'

Stilte. 'Weet ik niet. Deze week ga ik maaien.' Creativiteit zonder tijd; lastig.

De tweede hobbel: de vele meningen. De drie gezinnen op ons erf hebben jaren naar de nieuwe winkel uitgezien. Nu blijkt het ene huishouden van een strakke inrichting te houden, het andere van meubels met organische vormen. En waar de één kiest voor zwarte krijtbordverf, prefereert de ander groen. Over de plaats van de toonbank nog te zwijgen.

Het onderhandelingsproces vertraagt en vraagt steeds om compromissen. Rechte planken worden rond gezaagd, de al zwart geverfde kast blijft zwart. Voorlopig.

We hebben nog een maand tot de officiële opening, en de onoverzichtelijk lange to do-lijst maakt me wanhopig. En kattig. Ik ben geen natuurlijke leider, maar het punt is bereikt dat iemand de knopen doorhakt. De vaart moet erin. En uiteindelijk ben ik degene die de winkel zal gaan draaien. Dus dan ben ik maar een bazige bitch. Voor eventjes.