Lieve pap

Toen ik negen jaar was, verkocht je de koeien en ging je geheel over op de akkerbouw. Pootaardappelen werden de hoofdtak. Je kreeg twee dochters. Wij moesten vaak helpen in het bedrijf. Toen de koeien er nog waren, hadden wij de taak om de bietenkar te vullen en op zondagochtend stro uit te schudden onder de koeien. Later hielpen we ook aardappelen sorteren en rooien.

Je werkte altijd hard en dat leerde je ons ook. Een keer tijdens het aardappelen oprapen, zat ik een beetje te klungelen en je zei: 'Je hebt twee handen van me gekregen en die heb je allebei gekregen om te werken.'
De aardappelen waren je liefhebberij. Selectiepootgoed vond je prachtig. Ik kan me herinneren dat je plantjes vanuit de reageerbuis kreeg en deze in de gaaskas uitzette voor eigen pootgoed. Ook daar moesten we helpen de plantjes in de potjes te zetten.

Nadat je oudste dochter en haar man het bedrijf hadden overgenomen en jullie van woning hadden geruild, kwam je regelmatig bij ons helpen op de boerderij. Niet bij de koeien, maar wel met heel veel andere klussen. Zo hield je altijd onze groentetuin bij. Jij zaaide, ik oogstte. Ook heb je de oude grupstal gerenoveerd. Kalverhokken erin gemaakt, hekwerk geplaatst en de betonvloer gestort met de hand.

Afgelopen jaar was je tijdens de bouw nog steeds actief. Waterafvoer maken, opruimen, vegen, helpen met het hekwerk plaatsen en nog veel meer. Wat zal je een werk hebben verzet in de loop der jaren. Maar nu is het klaar. Je was al een tijdje niet zo fit en je ging voor onderzoek door de scan. Na kerst kreeg je te horen dat het einde in zicht is. Kanker met uitzaaiingen in de longen en rug. Je wilde er niets meer aan laten doen.

Heel nuchter constateerde je dat je samen met mam ruim zestig mooie huwelijksjaren hebt gehad en een mooi en zelfstandig leven. Nu wordt er alleen aan pijnbestrijding gedaan en weten we niet hoelang het gaat duren. Maar één ding weet ik wel: wat zullen we je missen.