Getallen zeggen weinig in megastallendebat

De discussie over megastallen is nieuw leven ingeblazen door een voor Wakker Dier verricht onderzoek door het Centrum voor Landbouw en Milieu (CLM).
De voornaamste conclusie luidt dat honderden melkveehouders staan te trappelen om van hun huidige bedrijf een megastal te maken. Er zouden na de verdwijning van het melkquotum maar liefst 565.000 koeien in productie worden genomen, die bovendien nauwelijks buitenlucht genieten.
Nog los van de vraagtekens die bij de CLM-rapportage zijn te plaatsen, loopt de Alterra-definitie van megastal de sector weer voor de voeten. Een arbitraire definitie die door progressieve organisaties wordt aangegrepen als objectieve vaststelling van een bedrijfsomvang die alle grenzen te buiten gaat.
Van een megastal is in de Nederlandse rundveehouderij al sprake bij 250 melkkoeien. Het gecreëerde beeld is dat opnieuw ruim een half miljoen dieren dit gevreesde lot staat te wachten.
Internationaal zien we steeds meer bedrijven die tienduizenden dieren melken. In Brazilië is een melkveebedrijf met 100.000 koeien in opbouw en in China hebben ze dat al.
Deze korte en beperkte blik over de grens bevestigt hoe sterk de normen over een acceptabele inrichting van de veehouderij wereldwijd verschillen. In het volgebouwde Nederland, waar binnen een straal van 50 kilometer rond een melkveebedrijf al gauw miljoenen buren meekijken, is geen boer te vinden die erover peinst om Braziliaanse of Chinese toestanden te beginnen.
In Nederland is en blijft de veehouderij grondgebonden en in handen van gezinsbedrijven. Wie over megastallen en bij bedrijfsuitbreiding van 40 of 60 koeien al over onacceptabele situaties qua welzijn en milieu spreekt, moet eens een blik over de grens werpen.