'Een veelkoppige overheid'

Het is bewonderingswaardig te zien hoeveel partijen de sector een warm hart toedragen en met goede willen participeren in deze wekelijkse bijeenkomsten. Hoe warm het hart aan het eind van de gesprekken nog zal zijn, moet gaan blijken.

Naast de vele organisaties vanuit maatschappelijke en bedrijvenorganisaties treffen we ook vele hoofden vanuit diverse overheidslichamen. Het liefst zie je hier één overheidsvertegenwoordiger die afspraken kan maken én nakomen.

Gaandeweg de gesprekken komt steeds prominenter de veelheid van overheden naar boven. In willekeurige volgorde, ambtenaren, ministers, Tweede Kamerleden, Europese Unie, provincies, gemeentes, enzovoort. Dan spreken we nog niet over de onderlinge posities van ministeries of afdelingen binnen de provincie. Ook de diverse rechtelijke uitspraken helpen vaak niet om samen keuzes te maken.

Al de gesprekken moeten gaan leiden tot werkbare instrumenten om gebiedsgericht maatwerk te kunnen gaan realiseren. Soms bekruipt het gevoel dat we hier de weg naar oplossingen in verbergen. Hier openbaart zich ook het dilemma van enerzijds niet alles dichtregelen op landelijk niveau ten opzichte van anderzijds de ongewisheid laten voor lokale organisaties om echt de hand aan de ploeg te nemen.

Om dit te doorbreken, zoeken we één loket waarin de overheid juridische zekerheid, financiële borging en continuïteit van beleid kan bieden. Maar ik vrees dat dit een brug te ver zal zijn. De vele belangen, de ingenomen posities en grote diversiteit van organisaties zullen blijvend de nodige mist blijven veroorzaken.

Je gaat je dan afvragen, blijft het zinvol om aan dit circus, zoals sommige het noemen, deel te blijven nemen. Ook binnen onze eigen, relatief kleine sector als de kalverhouderij komt de vraag regelmatig opzetten. Mijn antwoord mag daarin duidelijk zijn. Als iemand een beter voorstel heeft om stappen naar versterking van de onderlinge gedragenheid te komen, dan moeten we dit gelijk omarmen. Maar meestal blijft het dan stil.

We moeten met elkaar deze klus klaren. Los komen van de oneliners, elkaar meenemen in de weerbarstigheden en daarmee onderling vertrouwen kweken. Dan helpt het wanneer je elkaar vaak ziet, zowel in de formele overleggen alsmede het circuit erom heen.

De komende maanden worden cruciaal. Hoe krijgen we alle hoofden of alle neuzen in dezelfde richting? Komen we tot antwoorden waarin we een gezamenlijk beeld definiëren over natuurbehoud, dierwaardigheid, verdienvermogen van agrariërs én respect voor de gevestigde familiebedrijven? We zullen moeten komen met een haalbaar en betaalbaar routeplan dat borging en continuïteitsperspectief voor de komende generatie agrariërs biedt.

We hebben te maken met een veelkoppige overheid, ze bestaan uit enorm veel disciplines. Ook de maatschappelijke organisaties worstelen hiermee. In de spiegel kijkend zijn wij als landbouworganisaties, zowel primair alsmede de keten, niet anders. De uitdaging om er samen chocolade van te maken!