Voorouders kijken naar buitenaardse beschaving

Column Akkerbouw 28 jan 2019 om 13:51uur

Als mijn grootvader vandaag zijn ogen open kon doen, zou hij waarschijnlijk denken dat hij in een of andere buitenaardse beschaving terecht is gekomen. Een niet geheel vreemde gedachte voor iemand die nog niet zo erg lang geleden achter paard en ploeg liep om zijn stukje land te bewerken.

Voorouders+kijken+naar+buitenaardse+beschaving

Vaak denk ik: hoe zal het er over honderd jaar uitzien? Een ieder van ons weet dat we nog maar een voetstap zijn verwijderd van onbemande landbouwvoertuigen. Velen onder ons zullen dat ook nog mee gaan maken.

De pessimisten onder ons zullen zeggen: als het zover is, kan driekwart van ons de pijp wel aan Maarten geven. Een gedachte die ik deels kan begrijpen. Maar ook hierbij zal de ontwikkeling niet stil blijven staan.

Want wat als onze professoren gelijk gaan krijgen en over duizend jaar een groot deel van onze aardkloot onder water is komen te staan? Wie zijn dan nog die boeren die zich voortbewegen in schotelachtige ruimtevoertuigen en met aquatechnische methoden voedsel op zout water produceren?

Hoe zullen onze voorouders op dit moment naar ons kijken?

Hans Wesseling, akkerbouwer in Canada

Wie zijn dan nog die eigenaren van die paar stukjes land die nog boven de oceanen uitsteken? Of zijn die dan inmiddels volgebouwd met wooncomplexen waarin we met zijn allen vertoeven? Wellicht leven we dan in een wereld waar nog maar één regering zetelt, totale vrede heerst, eenieder gelijk is en het niet meer om de knikkers draait, maar om het collectief.

Er zijn inmiddels legio boeken te koop die dit soort buitenaardse beschavingen beschrijven. Boeken die het gros van de mensen bij voorbaat al weggooit, omdat men het niet lezen wil of kan, of het louter als sciencefiction of pure kolder ziet.

Maar zelfs in de grootse onzin schijnt altijd een kern van waarheid te zitten. Het zijn beelden die we nog geen plaats kunnen geven, zoals onze voorouders waarschijnlijk niet kunnen bevatten waar wij vandaag de dag mee bezig zijn. Want hoe zullen ze op dit moment naar ons kijken?

Met een druk op de knop trekken we al jaren kaarsrechte lijnen over onze landerijen en hanteren we ons mobieltje alsof het onze naaste bruid is. We hebben onze handen immers vrij om à la minute de markt te bekijken, te chatten of onze financiën te beheren. Want het hele circus moet voorlopig nog wel worden betaald. Dat is dan iets wat nog steeds hetzelfde is gebleven.

Hans Wesseling Akkerbouwer in Canada