Onzekerheid is onacceptabel

Investeren in verwerking en verwaarding kost tijd en geld, beide zijn er eigenlijk niet. Regulering van de aanvoer is dan de enige overblijvende mogelijkheid.

Niets doen is geen optie volgens het bestuur. Laat dat nu net hetgeen zijn wat de afgelopen paar jaar is gebeurd. De melk klotst al enige tijd tegen de plinten en het bestuur heeft daadwerkelijk ingrijpen vermeden door bonus- en standstillmaatregelen in te voeren.

In 2015 werd al snel duidelijk dat de groei van de melkaanvoer sneller ging dan verwacht. Dat was het moment waarop de leden de keuze voorgelegd had moeten worden: investeren in verwerking en afzet of reguleren. Die keuze er nu niet meer.

Het oplossen van deze crisis begint met het nemen van verantwoording. Door het steeds vooruitschuiven van strategische beslissingen is het bestuur in feite onderdeel van het probleem. Om als bestuur toch geloofwaardig aan een oplossing te kunnen werken, rest er voor oudgedienden als Frans Keurentjes, Erwin Wunnekink, Angelique Huijben en Hans Stöcker niets anders dan de eer aan zichzelf te houden en hun positie ter beschikking te stellen.

Vervolgens zal er alles aan gedaan moeten worden om het grootste pijnpunt uit het voorstel op te lossen. Melkveebedrijven zijn niet alleen ondernemingen, maar vooral gezinsbedrijven.

De afgelopen periode was er veel onzekerheid, maar met de komst van de fosfaatrechten werden de kaders duidelijk. FrieslandCampina geeft aan groei van individuele bedrijven niet te begrenzen, maar legt wel een latente claim van 10 cent per extra kilo melk op.

Nu hangt er dus weer voor jaren onzekerheid boven de keukentafel. Dit is onacceptabel. Laat de leden dan maar geld inleggen voor alle extra melk of maak de referentie verhandelbaar. Op deze manier is het resultaat van groei in melk te begroten en kan ieder een onderbouwde keuze maken.