Kent u een melkveeboer die oneerlijk is gegroeid?

Bij de informatielijnen van belangenbehartigers en zuivelverwerkers en op internetfora wordt gemord over de contouren van het plan. Wat bijna gemeengoed is in die reacties, is de claim die wordt gelegd op de termen rechtvaardigheid en eerlijkheid. Boeren zijn het bijna collectief eens dat de groep met hun specifieke bedrijfskenmerken ontzien moet worden.

1001 bedrijfssituaties worden opgevoerd die recht zouden hebben op immuniteit. Ik heb latente ruimte. Ik ben gegroeid, maar heb niets illegaals gedaan. Ik boer biologisch. Ik ben ziek geweest en had een onderbezette stal. Ik pas de Kringloopwijzer toe. Ik beschik over voer-mestcontracten. Ik heb voor uitbreiding netjes het quotumeinde afgewacht. Ik heb het bedrijf van mijn ouders overgenomen. Ik investeer in een duurzame toekomst.

Al die reacties maken duidelijk dat de termen rechtvaardig en eerlijk op alle boeren van toepassing zijn, mits ze hun bedrijf binnen de randvoorwaarden van de wet hebben ontwikkeld. Geen enkele boer is schuldig aan de collectieve overschrijding van het plafond. Maar gegroeid is er op alle fronten, van biologisch tot grondgebonden, van intensief tot weidegang.

Hoe begrijpelijk de zorg van individuele boeren ook is, je kunt geen grote groepen ontzien als er zo'n forse collectieve uitdaging ligt om derogatie veilig te stellen. Want als melkveehouders het ergens wel over eens zijn, dan is het dat de derogatie - met een waarde van 480.000 koeien - heilig is. De derogatie redden vergt een pijnlijk offer, van iedereen een beetje. Ook dat is rechtvaardig en eerlijk.