Waarom luisteren we niet naar Aalt Dijkhuizen?

Wanneer Aalt Dijkhuizen, boegbeeld van de topsector Agro&Food en voormalig bestuursvoorzitter van Wageningen UR, zijn visie op de inrichting van de land- en tuinbouw geeft, leidt dat steevast tot een schokgolf aan reacties.
Deze week sprak Dijkhuizen op het congres van de LLTB in Roermond. Hij hield opnieuw zijn pleidooi voor een steviger focus op de stijging van de agrarische productiviteit. Naar zijn mening is productiviteitsverhoging de enige weg om miljarden extra monden van hoogwaardig voedsel te voorzien.
Over Dijkhuizens visie is tot in de Tweede Kamer een stevig debat gevoerd. Zijn benoeming tot boegbeeld van Agro&Food werd bekritiseerd, omdat hij de biologische landbouw niet zou vertegenwoordigen. In Limburg verwoordde hij waarom bioboeren ook tot de agrarische familie behoren.
Dijkhuizen vroeg zich donderdag hardop af waarom in het voedseldebat nauwelijks oog is voor de duurzaamheidswinst die wordt gerealiseerd als we erin slagen om de productiviteit per dier of hectare met enkele procenten te verhogen. Uiteraard zonder welzijn uit het oog te verliezen. Hij voelt zich in toenemende mate een roepende in de woestijn.
Dijkhuizens vrees dat de Nederlandse land- en tuinbouw het groeipad in productiviteitsstijging als gevolg van maatschappelijke kritiek dreigt te verlaten, is reëel. Op tal van dossiers koersen we op een onsje minder, kijkend naar de opbrengst per hectare of per dier.
Hoe kan het dat verduurzaming het debat over het voedselvraagstuk domineert en het pleidooi voor productiviteit een marginale rol speelt? Het is een communicatievraagstuk van de bovenste orde. Aan boeren, beleidsmakers, handel en de hen vertegenwoordigende instanties de uitdaging om ervoor te zorgen dat dit debat meer in balans komt.