'Erger je niet, maar verbaas je slechts over beeld van veehouderij'

Nu bestaat er een tegeltjeswijsheid dat zegt 'erger je niet, verbaas je slechts'. In dat gezegde zit opgesloten dat men zich niet te veel moet storen aan zaken, maar zich open moet stellen voor een andere blik op de zaak.

Nu, ruim drie maanden in functie, is het tijd voor het schrijven van een column. Reden dus voor een eerste terugblik. Naast kennismaken in veel verschillende settings – gelukkig kende ik al veel mensen in de sector – rolde ik al snel in allerlei overleggen.

Er was en is het nodige te doen: het fijnslijpen en uitrollen van het nieuwe sectorplan Veal forward, onderhandelingen over afspraken voor het Diergezondheidsfonds 2025-2029, doorgaand overleg over het Convenant dierwaardige veehouderij, acute problemen met mest – onder meer door het derogatieverlies en de natte akkers – en allerlei politieke schermutselingen rondom de Wet dieren waren en zijn daarbij de belangrijkste bespreekpunten.

Dit zijn zaken die ik had verwacht bij mijn nieuwe rol. Maar wat ik minder verwachtte, is dat allerlei politieke en publieke personen hun mening over de sectoren ventileren, helaas vaak niet geremd door enige kennis van zaken. Dat doet me regelmatig terugdenken aan de eerdergenoemde wijsheid.

Om wat voorbeelden te noemen: allereerst was ik het als dierenarts gewend breed en praktisch te denken. Dat mis ik te vaak op beleidsniveau, bijvoorbeeld bij ministeries. Dan worden er wel technische oplossingen gecreëerd, maar de problemen van de kalverhouder worden er niet mee opgelost.

Verbazingwekkend is ook de Europese Nitraatrichtlijn, waarin staat dat er 170 kilo stikstof aan dierlijke mest per hectare mag worden uitgereden. Terwijl op grasland in onze vruchtbare delta bewezen meer mogelijk is zonder milieuschade. Het is alsof je in heel Europa 50 kilometer per uur mag rijden, omdat het in de stad gevaarlijk is als je harder rijdt.

Ander voorbeeld is de directeur van De Nederlandsche Bank die verbazingwekkende uitspraken doet over onderdelen van onze voedselproductie. En ook het feit dat zowel politici als media ongestraft roepen en schrijven dat veel dieren in de veehouderij een slecht leven hebben en zelfs worden mishandeld, roept bij mij verwondering op. In Nederland hebben we zeer hoge standaarden op dierenwelzijnsniveau en er wordt wereldwijd met bewondering naar onze landbouwsector gekeken.

Voor mij, samen met het vakgroepbestuur, betekenen deze voorbeelden dat er een boodschap in verborgen ligt. Namelijk dat we ons verhaal – dat sterk is – beter uit moeten dragen. Iets waar we al mee zijn begonnen en wat de komende tijd nog veel aandacht en inspanning vergt. Zodat we op sommige plekken verbazing, maar op meer plekken bewondering kunnen oogsten.