Groene revolutie 2.0

Nu stijgt de welvaart, in ieder geval op ons continent. Voldoende voedselproductie alleen is niet genoeg. De productie moet duurzamer: minder afhankelijk van de gereedschappen chemie en kunstmest. Op zich een goede gedachte. Een weerbare plant en een weerbare bodem zijn ook zaken die mij als akkerbouwer zeer aanspreken; goed voor teler én milieu.

Ik las dat Wageningse en Utrechtse wetenschappers samen ruim 22 miljoen euro hebben gekregen om onderzoek te doen naar interacties van planten met hun omgeving en naar de veredeling van een robuuste plant. Een plant die ook goed presteert met minder hulpstoffen. 'We gaan planten klaarstomen voor de volgende groene revolutie', aldus de Utrechtse projectleider.

Dat lijkt niet geheel overbodig. Zo bezochten we onlangs met de Pootaardappelacademie een proefveld van een gewasbeschermingsmiddelenproducent. Daar werd verteld dat over vier of vijf jaar mogelijk een derde van de werkzame stoffen is verdwenen. Dat is ongekend.

De nieuwe groene revolutie is al jaren aan de gang. De gereedschapskist wordt weer leeggehaald en wel in zo'n tempo, dat het niet of nauwelijks lukt om op tijd alternatieve gereedschappen te ontwikkelen.

De verduurzaming is hard bezig, maar bij de consument lijkt dit besef te ontbreken. Die ziet alleen maar wekelijks de veldspuit door de aardappelen gaan. De milieuwinst is immers niet zo visueel. Ik ben bang dat er bij verduurzaming, naast gunstige zaken, ook maatregelen bijkomen die ons als telers geld gaan kosten.

Onlangs werd ik er vanuit politieke hoek op gewezen dat dit ook iets is voor de creativiteit van de ondernemer. Maar een exportproduct als de pootaardappel en een bulkproduct als tarwe zie ik voorlopig geen cent extra opleveren wanneer er een akkerrand omheen staat. Een behoorlijk dilemma.

Verduurzaming van de landbouw kan niet van één kant komen. De landbouw moet toekomstbestendig en duurzaam produceren. Tegelijk moet ook de maatschappij haar verantwoordelijkheid nemen en deze teelt financieel mogelijk maken.