Ganzenaanpak toonbeeld van gebrek aan regie

Het ganzendossier is uitgegroeid tot misschien wel het symbool van falend leiderschap in het landelijk gebied. Zwartepieten zijn over en weer volop uitgedeeld. Wij schreven er als redactie onze pennen op leeg.
Na het falen van het landelijke Ganzenakkoord vorig najaar was al duidelijk dat de bal bij de provincies ligt om tot een aanpak van ganzenschade te komen die regionaal op draagvlak kan rekenen.
Wat is voorspeld, komt uit, blijkt nu we een jaar later het net ophalen (zie pagina 5). Het ganzenbeleid is één grote lappendeken. Vrijwel elke provincie slaat eigen wegen in om boeren- dan wel natuurbeschermingsorganisaties tegemoet te komen.
Je ziet door de bomen het bos niet meer. Decentralisatie zonder voldoende financiële middelen leidt tot versnipperd beleid. In Overijssel kwamen ze er helemaal niet uit. Geen geld ter compensatie van schade voor de boer en geen winterrust voor de gans. In Friesland zijn de schadepotjes juist beter gevuld.
Vanuit het boerenperspectief vormen behandelbedragen en eigen risico bij schademeldingen de voornaamste doornen in het oog. De vrees bestaat dat deze ambtelijke drempels ertoe leiden dat boeren schade minder snel zullen melden. Het probleem lost zich hiermee vanzelf op, nietwaar? Dat minder meldingen ook minder schade betekenen is natuurlijk flauwekul.
Het beleid is bovendien improductief. Vanwege de vele open eindjes die in de akkoorden zitten, moet nog maar blijken of de resultaten ook worden behaald. Dat landelijke regie ontbreekt, verslapt de resultaten. Dat is niet in het belang van de boer, maar evenmin van de natuurbeschermer. Hoewel de akkoorden zwaarbevochten zijn, is al te veel vreugde niet op zijn plaats.